Metoda PNF
PNF (proprioceptive neuromuscular facilitation) to metoda rehabilitacji stworzona z myślą o fizjoterapii schorzeń neurologicznych, zwłaszcza mózgowego porażenia dziecięcego. Obecnie wykorzystywana jest również w różnego rodzaju zaburzeniach w obrębie układu kostno–mięśniowego. Celem metody PNF jest ułatwienie pacjentowi wykonywania codziennych czynności i osiągnięcie możliwie jak największej samodzielności. Terapeuta stymuluje receptory ruchu oraz pozycji ciała, dzięki czemu możliwe jest utworzenie nowego wzorca ruchowego i stopniowe przywracanie sprawności.
proprioceptywna – czyli stymulująca głównie receptory ruchu oraz pozycji ciała,
nerwowo–mięśniowa – funkcjonuje z zaangażowaniem elementów wspólnych dla mięśni oraz układu nerwowego (synapsy, jednostki motoryczne, białka mięśniowe),
torowanie (ułatwianie, facylitacja) – ma wzbudzać motywację pacjenta i jest oparta o procesy nauczania motorycznego – tzw. motor learningu, torując nowe możliwości funkcjonalne.
odnalezienie najsilniejszych stron pacjenta,
praca bez bólu,
wykreowanie przestrzeni sprzyjającej efektom terapii,
pozytywne nastawienie – usprawnianie należy rozpocząć od aktywności, które pacjent jest w stanie wykonać,
motywacja – rolą terapeuty jest nauka rozwiązywania problemów i ukazanie efektów terapii, co stanowić będzie chęć do kontynuowania rehabilitacji.
Wskazania do zastosowania PNF w rehabilitacji to głównie:
mózgowe porażenie dziecięce,
porażenie nerwu twarzowego,
dysfunkcje i zaburzenia połykania oraz żucia w logopedii – dysfagia,
stymulacja oddychania,
wady postawy ciała, skoliozy,
choroby nerwowo–mięśniowe, np. SMA,
usprawnianie po urazach, kontuzjach,
zespoły bólowe,
choroby o podłożu zwyrodnieniowym,
rehabilitacja pacjentów po udarach mózgu.